I can’t Yeryeo เรื่องสั้น

ข้อมูลเบื้องต้น

I can’t Yeryeo

Creat : blueink หมึกสีฟ้า

Note. ฟิคดราม่าใครชอบน้ำตาตกเรื่องนี้เปิดกว้างให้คนชอบเสียน้ำตาค่ะ

 

07/02/2554

เนื้อเรื่อง

I can’t Yeryeo

Creat : blueink หมึกสีฟ้า

Note. ฟิคดราม่าใครชอบน้ำตาตกเรื่องนี้เปิดกว้างให้คนชอบเสียน้ำตาค่ะ

“จะมีใหม่เมื่อไหร่ก็บอกนะ”

คำที่เรียวอุคพูดออกปากมา ทำให้ผมรู้สึกหน่วงที่หัวใจ ….

เขาหรือผมที่หมดรักกันแล้ว…เป็นเขาหรือผมที่คิดจะทิ้งอีกคนไป…

ถ้าในวันที่เวลาที่เราด้วยกันมีมากขึ้นไปเรื่อยๆ ความรักเราไม่เพิ่มไปตามเวลานั้นหรอ…

ยิ่งนับวันนับปีที่คบกันมา…ความรักเรายิ่งจืดชืดจนแทบจะกลายเป็นสายลมให้จับต้อง…ไม่มีอะไรมากไปกว่าความว่างเปล่าและความรู้สึกกดดันที่มองไม่เห็น…

ผมกับเขาเดินมาจนสุดทางรักเราแล้วใช่ไหม…

แกร๊ง…

เสียงโยนช้อนลงในอ่างล้างจานพร้อมกับใบหน้าหวานที่หันมามอง ใบหน้านั้นจืดสนิท สายตาที่ทอดมองอีกคนออกมาบ่งบอกคำว่า หงุดหงิด

“น่าเบื่อ”

อีกคนที่มองก็ยืนขึ้นทันที หลังๆมานี้พวกเขาสองคนชอบทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง  บางเรื่องที่ไม่ควรมีปัญหา ก็ถูกจับมาเป็นประเด็น

“เรียวอุค”

อีกคนพูดเรียกชื่อคนตัวเล็กกว่า เรียวอุคเดินย่ำเท้าไวๆหยิบกระเป๋าสะพายข้างขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป

เมื่ออีกคนไม่ออกไปให้พ้นหน้าเค้าก็เบื่อที่จะต้องนั่งทนมองใบหน้านี้

เยซองทำได้เพียงยืนนิ่งมอง เค้าเดินช้าๆไปที่ริมหน้าต่างมองคนตัวเล็กที่ยกมือถือคุยกับใครบางคนซึ่งเค้าก็ไม่รู้ว่าใคร

เมื่อก่อนตอนที่ทะเลาะกันเราสองคนก็ยังรู้สึกได้ถึงคำว่ารัก แต่ตอนนี้พอเรามีปัญหากันเรากลับไม่รู้สึกที่จะให้อภัยอีกคนเลย

“……………………”

กึก!

เยซองหันมาก่อนจะทุบมือหนาลงกับโต๊ะ เค้าหยิบกุญแจก่อนจะออกจากห้องไปเช่นกัน มือหนาหยิบกุญแจรถไว้ก่อนจะลงลิฟต์ไปชั้นล่าง เค้าขึ้นรถไวๆก่อนจะออกตัวรถไป

“เรียวอุค พี่เยซองเค้าโทรหาถามว่านายอยู่กับฉันไหม”

เรียวอุคที่นั่งหยิบแก้วน้ำยกดื่มก็หันมามองหน้าเพื่อน เค้ามองออกไปผ่านกระจกใสของร้านอาหาร ปากบางยกขึ้นเอ่ยช้าๆ

“จริงไหมที่รักเรามีวันหมดอายุ”

ซองมินที่นั่งตรงข้ามนิ่งสนิท เค้าเงียบก่อนจะฟังคำพูดคล้ายๆเลื่อนลอยของเรียวอุค

“สักวันเราต้องเบื่อคนตรงหน้า…ไม่รักกันเหมือนเดิม…”

“นายสองคนเหนื่อยหรือเปล่าเลยไม่ค่อยมีเวลาให้กัน”

เรียวอุคเหม่อออกไปอีก เค้าพูดเสียงเบาแต่ก็ยังพอจับใจความได้

“ฉันว่าฉันหมดรักพี่เยซองซะแล้วหล่ะซองมิน”

เรียวอุคหันมองหน้าซองมินก่อนจะยิ้มบาง “แล้วนายรู้ไหมพี่เค้าก็รู้สึกเหมือนฉัน”

ซองมินมองหน้าอย่างสังสัยก่อนจะเอ่ยถาม

“ถามเค้าหรือยัง”

“ยังแต่ฉันเจอเค้ากับผู้หญิงคนนึง ฉันถามเค้าแล้ว..ผู้หญิงคนนั้นเคยมีอะไรกับพี่เยซองแล้ว และพี่เค้าก็รู้ว่าฉันรู้เรื่องนี้”

ซองมินพยักหน้าในใจก็คิดจะปลอบใจเพื่อนให้คิดอีกครั้ง

“แล้วนาย..”

เอ่ยออกมาก่อนจะเงียบไป เรียวอุคหายใจเบาๆก่อนจะนิ่งมองแก้วน้ำใส

“ฉันก็มีใหม่แล้วเหมือนกัน…”

ซองมินเงยหน้ามองเพื่อนก่อนจะถามทันที

“กับใครเรียวอุค”

“พอดีเจอกันตอนทำงานเมื่อสามเดือนที่แล้วหน่ะ เด็กว่าฉันหน่อยนึง”

เรียวอุคยกมือถือขึ้นมาก่อนจะชูให้ดูแล้วบอกเสียงเบา

“โทรมาหล่ะ”

“ฮัลโหล อ่าฮ่ะๆ”

คนตัวเล็กรับสายก่อนจะพูดเบาๆ “พี่เยซอง”

มือถือคนตัวเล็กล่นลงจากกกหูก่อนจะมองหน้าอีกคน เยซองมองเรียวอุคไม่ยอมละสายตา เค้าเข้ามาที่ร้านเพราะซองมินแอบตอนคุยโทรศัพย์บอกว่าเรียวอุคอยู่ที่นี่

“พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม”

เรียวอุคนิ่งก่อนจะพยักหน้า “ได้ซิไว้ผมกลับห้องแล้วเราค่อยคุยกัน”

“จะได้จบๆ”

เค้าพูดอีกครั้งก่อนจะมองหน้าคนตัวใหญ่ ซองมินลุกขึ้นก่อนจะจับบ่าพี่ชายคนโตให้นั่งลงที่เก้าอี้เค้าแทน

“คุยกันเลยก็ได้ครับผมก็จะกลับแล้วพอดี”

เยซองนั่งลงก่อนจะพูดเสียงตึงเครียด

“พี่ขอโทษ”

เค้าพูดก่อนจะมองหน้าคนตัวเล็ก เยซองมองหน้าคนตัวบางก่อนจะพูดเพียงคำสั้นๆ

“อย่าเลิกกับพี่นะ”

เรียวอุคหายใจแรงก่อนจะส่ายหน้า

“ผมก็ไม่รู้หรอก วันนี้พี่อาจบอกว่าผมยังเป็นแฟนพี่แล้วถ้าพรุ่งนี้ผมกลายเป็นแฟนเก่าพี่ไปหล่ะ”

“วันนี้ชีวิตคู่เรายืนอยู่บนความไม่แน่นอน พี่ไม่รู้สึกเหมือนผมหรอ…ทำไมยิ่งเราเจอกัน..เรายิ่งรู้สึกว่าอยากจะหนีคนตรงหน้าไป”

เยซองมองหน้าเรียวอุคก่อนจะวางมือลงบนโต๊ะเค้าเลื่อนรูปถ่ายแล้วไสไปวางหน้าเรียวอุคผ่านโต๊ะไม้ลื่นๆ

“ตั้งแต่เมื่อไหร่”

เรียวอุคก้มมองรูปภาพก่อนจะพูดบอกเยซองรวดเร็วทว่ากลับหลบสายตา รูปภาพนั้นเรียวอุคกำลังพูดคุยกับผู้ชายอีกคนร่างสูงโปร่งหยอกล้อมากเกินกว่าเพื่อน ใช่คนนี้คือคนที่เค้ากำลังคิดจะคบอยู่

“สามเดือน”

เยซองพูดด้วยเสียงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่กักเก็บไว้

“ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่พี่กลายเป็นส่วนเกินของนาย”

เค้าพลาดเค้าผิดเค้าก็ยอมรับ แต่เค้าก็ยังรักและหวงคนตัวเล็กอยู่ เค้าสำนึกกับความใจง่ายของตัวเค้าเองที่นึกสนุกไปชั่วขณะ..

ตอนนี้เค้าไม่อยากเสียคนตัวเล็กไป ..

“ผมรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิตวันที่รู้ว่าพี่ไปหลับนอนกับคนอื่น”

เรียวอุคพูดก่อนจะมองหน้าเยซอง

“สำนึกกับคำอธิบายของพี่สุดท้ายข้ออ้างว่าพลาดของพี่ก็ทำให้ผมคิดว่ามันเป็นเหตุผลแก้ตัวยังไงซะก็ฟังไม่ขึ้น”

เยซองนิ่งก่อนจะยื่นของบางอย่างให้เรียวอุค เค้าหยิบยื่นมันให้คนตัวเล็กก่อนจะพูดเสียงเบา

“นายลืมกุญแจห้องตอนออกมา ถ้ายังไม่อยากกลับตอนนี้ก็โทรหาพี่นะเดี่ยวพี่ออกมารับ สบายใจเมื่อไหร่ก็โทรหาพี่นะ วันนี้ก็อย่ากลับดึกหล่ะ”

คนตัวใหญ่ลุกขึ้นไปเค้าออกจากร้านอาหารทันที เรียวอุคมองลูกกุญแจก่อนจะยื่นมือกำมันไว้

รู้สึกแบบนี้อีกแล้ว…

พี่จะจัดการปัญหาแบบนี้เสมอ…

ตัดบทตลอดเวลาแล้วก็หนีผมไป …

“จะรั้งผมไว้ทำไม ที่รั้งไว้เพราะรักหรือหวง”

เป็นเวลาดึกที่เรียวอุคกลับเข้าห้องพักในอพาร์ทเมนต์ที่พักกับเยซอง เค้าเปิดประตูเข้าไปในห้อง วันนี้ห้องมืดสนิทเลย..

พี่คงยังไม่กลับ..

คนตัวเล็กล้มตัวลงนอนลงเตียงก่อนจะมองไปรอบๆห้อง อากาศวันนี้เย็นแปลกๆ เค้าเดินไปก่อนจะเข้าห้องน้ำแล้วอาบน้ำก่อนจะออกมานั่งดูทีวีเพราะว่ายังไม่ง่วงอีกอย่างก็อยากคิดอะไรเรื่อยๆด้วย

“เรียวอุค…กินอะไรหรือยังดึกแล้วนะ”

เยซองพูดบอกทว่าเรียวอุคกลับเงียบและไม่ยอมพูด

“………………….”

คนตัวใหญ่มองหน้าเรียวอุคก่อนจะเขยิบตัวไปห่างคนตัวเล็ก แล้วมองทีวีบ้าง

ปิ๊ด!

เสียงกดรีโมททีวีกดปิดทำให้เยซองหันมองหน้าเรียวอุค

“พี่นั่งดูอยู่นะ”

เรียวอุคหันมองไปที่หน้าเยซองก่อนจะหันมองทีวีแล้วลุกขึ้นเดินไวๆก่อนจะเข้าห้องนอนแล้วปิดประตูห้องเสียงดัง

“…………………”

เยซองถอนหายใจกับการกระทำเรียวอุคก่อนจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา เค้าเงยหน้านอนเอามือก่ายหน้าผากมองเพดาน

รู้สึกแย่…

เช้าของวันใหม่คนตัวเล็กตื่นก่อนจะหยิบมือถือออกไปโทรคุยหน้าตาเครียดนอกระเบียงเยซองมองก่อนจะนิ่ง เค้าเดินไปใกล้ระเบียงที่เลื่อนกระจกปิดไว้ก่อนจะล้มเลิกความตั้งใจเปิดมันออก

ไม่อยากฟังหรอก ถ้านายคุยกับคนอื่น…

เรียวอุคเปิดประตูเข้ามาทันทีพร้อมกับเดินย่ำเท้าแรงๆเยซองเอี้ยวหลบก่อนจะมองตามหลังคนตัวเล็ก เรียวอุคเดินไปพร้อมกับปิดประตูห้องนอน เยซองที่เห็นก็เดินช้าๆไปพร้อมกับเอาหูแนบประตู

เสียงสะอื้นเบาๆของคนตัวเล็กทำให้เยซองใจคอไม่ดี เค้าเอ่ยถามคนตัวเล็ก

“เรียวอุคร้องไห้ทำไม เป็นอะไรไป เปิดประตูให้พี่ทีซิ”

“ฮึก…ฮึก…”

เพร้ง!!

เสียงเขวี้ยงของมาที่ประตูทำให้เยซองถอนหายใจก่อนจะมองคิ้วขมวด

“เรียวอุคเปิดซิ เป็นอะไรไป นายเป็นอะไรหรือเปล่าพี่เป็นห่วงนายนะ เปิดหน่อย”

เรียวอุคไม่ยอมที่จะตอบ เยซองที่เปิดเข้าไปไม่ได้ก็นั่งข้างๆประตู แล้วพูดอีกครั้งกับคนข้างใน

“ทำไมเดี่ยวนี้เราปิดกั้นไม่อยากเจอกันขนาดนั้นเลยหรอเรียวอุค”

“เมื่อก่อนเราก็มีความสุขดีหนิเรียวอุค”

เค้าเงยหน้ามองทอดเหม่อออกไปพร้อมกับพูดบอกคนตัวเล็ก

“ตอนแรกที่รักกันกว่าพี่จะรวบรวมความกล้าบอกรักนายขอนายคบ…กว่าจะบอก…กว่าจะทำ…”

“เราลืมมันไปได้ไหม ทั้งเรื่องนายเรื่องพี่ กลับมาอยู่กันเหมือนแต่ก่อน…”

“ถึงจะเห็นแก่ตัวแต่ถ้าเรายิ่งจำมัน มันก็ยิ่งทำร้ายใจเรานะ”

เค้าเงียบไปอีกนาน จนตกเย็นเรียวอุคก็เปิดประตูห้องออกมาพร้อมกับดวงตาทีแดงคล้ำ เยซองมองคนตัวเล็กที่เดินเข้าไปในครัวทำอาหารเค้าก็ยิ้มทว่าเรียวอุคกลับไม่ยอมหยุดร้องไห้

“หิวหล่ะซิ”

เยซองล้อคนตัวเล็กก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะทานอาหารแล้วช้อนตามองเรียวอุค

“หอมจัง ทำเพื่อพี่ด้วยนะ”

เรียวอุคไม่ได้ตอบ  เยซองมองหลังคนตัวเล็กก่อนจะยิ้ม เค้านั่งรอจนเรียวอุคยกอาหารมาวางบนโต๊ะเล็กๆ โต๊ะที่นั่งเล็กและมีเพียงสองเก้าอี้ ทำให้เยซองนั่งใกล้เรียวอุคมากขึ้นไปอีก

จานข้าวถูกวางหน้าเยซอง เรียวอุคก้มหน้าก่อนจะตักอาหารให้เยซอง เงียบไม่มีใครพูดอะไร

เยซองมองจานข้าวก่อนจะบอกเรียวอุค

“พอแล้วเยอะแล้วพี่กินไม่หมดหรอก”

เรียวอุคหยิบน้ำก่อนจะรินแล้วเลื่อนแก้วไปวางให้เยซองข้างๆ

“พี่เยซองผมยกโทษให้พี่ตั้งนานแล้วนะครับ”

เยซองที่กำลังหยิบช้อนก็เงยหน้ามองคนตัวเล็กเรียวอุคจ้องมองมาที่เค้าก่อนจะพูดอีก

“วันนั้นทำไมพี่ไม่รั้งผมต่อหล่ะครับ พี่ทำไมไม่นั่งที่ร้านต่อ”

เรียวอุคเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา “ทำไมพี่ไม่อยู่กับผมก่อนหล่ะครับ”

เยซองนิ่งก่อนจะพูดเสียงเบา “เพราะพี่กลัวนายไม่อยากเห็นหน้าพี่ แล้วพาลบอกเลิกพี่ที่นั่น”

“พี่ครับ…ทำไม..พี่ชอบหนีผมไปทุกที..ฮึก..”

เรียวอุคสะอื้นออกมาก่อนจะมองหน้าเยซอง

“ไหนพี่บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับผมไง….”

“ไหนว่าไม่อยากให้ผมบอกเลิกไง…แล้วทำไมพี่ทิ้งผมไปหล่ะครับ..”

เยซองมองหน้าเรียวอุคก่อนจะพูด

“พี่ไม่ได้ทิ้งนาน…เรียวอุคพี่ไม่ได้ทิ้งนาย พี่จะทิ้งนายได้ยังไง พี่ทิ้งนายไม่ได้หรอกพี่ทิ้งนายไม่ลงหรอก เลิกร้องไห้ได้แล้ว”

เรียวอุคยังคงสะอื้นมองหน้าเยซอง เค้าร้องไห้อยู่นานก่อนจะพูดออกมา

“ดึกแล้วนะพี่เยซอง…พี่ไม่หิวหรอ…ทำไมไม่กลับมาหาผมสักทีหล่ะครับ..”

“พี่อยู่นี่ไงข้างๆนาย”

เยซองขมวดคิ้วก่อนจะเอื้อมมือไปเตะใบหน้าเรียวอุค เค้าอยากซับน้ำตาให้คนตัวเล็ก อยากซับน้ำตาให้เรียวอุค

ทว่าวินาทีต่อมาคนตัวใหญ่กลับตกใจ เมื่อมือเค้าผ่านหน้าคนตัวเล็กไป

“ทำไม”

เค้ามองมืออีกครั้งก่อนจะเอื้อมไปจับหน้าเรียวอุค มือหนาผ่านหน้าไปราวกับตัวเค้าเป็นอากาศ เรียวอุคลุกขึ้นก่อนจะเดินไปด้านหลังเยซอง เค้ามองรูปภาพที่ตั้งหลังเก้าอี้อีกตัวตลอดช่วงเลาที่พูดเมื่อกี้

เยซองลุกตามทันทีก่อนจะเดินไปด้านหลังเรียวอุค กระจกสะท้อนเงาคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าเค้าแทบจะติดกัน ทว่ากลับไม่สะท้อนร่างของเค้า เค้าไม่มีตัวตนอยู่ในกระจกเลยสักนิด..

“ไหนว่ารักผมไง ไหนว่าไม่ทิ้งไงแล้วทำไมพี่ทำแบบนี้ครับ…”

เรียวอุคกอดรูปก่อนจะสะอื้น เยซองหลั่งน้ำตาออกมาเค้าจะเอื้อมมือค้อมคนตัวเล็ก เค้ายืนใช้มือกอดเรียวอุคไว้โดยไม่ให้ถูกตัว

เรียวอุคที่ร้องไห้ค่อยๆทรุดตัวลงกับพื้นก่อนจะสะอื้น

“พี่ไม่รู้หรอว่าผมรักพี่…ไม่มีพี่แล้วผมจะอยู่ยังไง…”

“พี่ทิ้งผมไปได้ยังไง…พี่เยซอง…”

เยซองนั่งลงข้างๆคนตัวเล็กก่อนจะพูดทั้งน้ำตา

“เรียวอุค…พี่ตายแล้วหรอ…”

“ได้ยินพี่ไหม?นายไม่ได้ยินหรอกหรอ”

เยซองลำดับภาพในหัวเค้าออกมาจากร้านแล้วขับรถออกมาตามทางตอนนั้นเค้าจำได้ว่าหักหลบรถอีกคันที่พุ่งสวนเลนถนนมา..แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย…

“พี่ไม่ได้ทิ้งนายนะ…แต่พี่ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ…”

เค้าเอื้อมมือไปจับคนตัวเล็กทั้งน้ำตา ถ้าเรียวอุคมองเห็นคงจะเห็นเยซองที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาที่กำลังเอื้อมมือสั่นไปจับต้องหน้าคนตัวเล็ก ทว่ากลับจับต้องไม่ได้

“พี่เยซอง! ไหนบอกว่ารักผมไงฮึก..”

เรียวอุคเงยหน้าก่อนจะพูดเสียงดังลั่นห้อง เยซองที่นั่งอยู่ข้างๆก็ยกมือลูบผมคนตัวเล็ก

“รักซิทำไมจะไม่รัก …”

เยซองก้มมองตัวเค้าก่อนจะรู้สึกว่าสีตัวเค้าค่อยๆจางลง นี่หรอโลกแห่งความตายเวลาหมดลงแล้วหรอ?

“ถ้านายร้องไห้พี่จะไม่สบายใจนะ…อย่าร้องซิ”

ปากก็บอกแต่ตัวเองกลับร้องไห้เอง เรียวอุคลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปห้องนอน เค้ากอดรูปบานเล็กก่อนจะร้องไห้ เยซองนั่งลงบนเตียงก่อนจะภาวนาในใจ

….ถ้าเวลาสุดท้ายของผมหมดแล้วจริงๆผมขอกอดเค้าครั้งสุดท้ายได้ไหม…

หยดน้ำตาใสไหลอาบลงแก้ม เยซองมองน้ำใสที่ใส่ปลาตัวเล็กไว้ในห้องให้เรียวอุคเลี้ยงดูเล่น เค้าเห็นใบหน้าตัวเองผ่านน้ำเต็มไปด้วยคราบเลือด ร่างใหญ่หันมามองเรียวอุคก่อนจะพูดเสียงเบาและแหบพร่า

“ผมขอกอดเค้าครั้งสุดท้ายได้ไหมครับ แล้วจะไม่ขออะไรเลยผมจะไปตามทางที่ผมต้องไป”

เรียวอุคนอนสะอื้นก่อนจะหลับตาไป เค้านอนหลับเพราะเพลียจากการร้องไห้ทั้งวัน เยซองรู้สึกตัวอุ่นๆ เค้าแบมือก่อนจะเอื้อมมือช้าๆไปเตะตัวเรียวอุค สัมผัสเนื้ออุ่นๆของเรียวอุคทำให้เยซองรู้สึกดีใจจนยิ้มออกมา…เค้าได้โอกาสนั้น

เรียวอุคลืมตาก่อนจะทำท่าลุกขึ้น แต่เยซองกลับส่ายหน้าพร้อมกับบอกให้เรียวอุคนอนต่อ

“ไม่ต้องลุกหรอก เดี่ยววันนี้พี่จะนอนกับนาย”

เยซองขยับตัวก่อนจะนอนลงไปข้างๆเรียวอุค เค้าหยิบผ้าห่มขึ้นมาก่อนจะกอดเรียวอุคที่หันมากอดเค้า

“พี่..”

เรียวอุคก็ยังคงร้องไห้อยู่ เยซองก็เอ่ยปากบางพูดบอกคนตัวเล็ก

“พี่รักนายนะ…”

เผลาะ..

น้ำตาคนตัวใหญ่ไหลลงมาเค้าหายใจแรงก่อนจะมองหน้าเรียวอุคมองตาเค้า “ที่พี่ไม่ค่อยได้บอกรักนาย..เพราะพี่กลัวนายจะเบื่อ กลัวคำว่ารักพี่จะไร้ค่า”

“ถ้าเป็นไปได้ พี่จะบอกรักนายบ่อยๆเลยนะ ”

น้ำตาคนตัวใหญ่ร่วง เรียวอุคกอดตัวเยซองไว้ก่อนจะพยายามพูด หากแต่ปากเค้ากลับเอ่ยออกมาสักคำไม่ได้ เพราะอะไรกันปากมันทื่อไปหมดเลย แข็งพูดไม่ออกทั้งที่พยายามพูดแล้ว

“ที่นายไม่เคยบอกพี่ว่ารักว่ายกโทษให้ตอนนี้พี่รับรู้แล้วนะ”

เยซองมองหน้าคนตัวเล็กก่อนจะหันหน้าไปใกล้เรียวอุคพร้อมกับพูดเสียงแหบพร่า

“เค้าคงให้เราได้แค่นี้ ”

เยซองพูดเหมือนรู้ว่าเรียวอุคจะพูดบอกว่าอะไร เรียวอุคกอดเยซองไว้แน่นก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง

“ยกโทษให้พี่นะ…”

เยซองรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะเหมือนมีอะไรวนในตัวสมัสร้อนเย็นสลับกันวูบวาบ เวลาเค้าจะหมดแล้วซินะ เค้าก้มมองคนตัวเล็กก่อนจะพูดเสียงเบาราวกับใกล้เวลาสุดท้ายเข้ามาทุกที

“นอนซะอย่าร้องไห้”

เค้าเช็ดน้ำตาให้เรียวอุค ก่อนจะพูดอีกครั้ง

“ ถ้าพรุ่งนี้นายตื่นแล้วไม่เจอพี่…”

“ฮึก…ฮึก…”

เรียวอุคร้องไห้ออกมาพร้อมกับสะอื้นเมื่อได้ยินคำพูดเยซอง

“ให้นายรู้ไว้ว่าพี่อยู่รอบตัวนายเสมอ พี่จะอยู่ข้างๆนาย…”

เรียวอุคกอดเยซองก่อนจะสะอื้น สัมผัสคนตัวใหญ่ลูบเส้นผมเบาๆก่อนที่มันจะค่อยๆหายไป…จนสุดท้ายเรียวอุคก็ไม่รู้สึกถึงสัมผัสนั้นแล้ว…. เค้ายังคงนอนอยู่อย่างนั้นพร้อมกับร้องไห้ ตอนนี้ปากเค้ารู้สึกพูดได้แล้วแต่ก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดี

“……………………………….”

เยซองจากไปแล้ว ทิ้งให้คนตัวเล็กอยู่เพียงลำพัง…  เค้ายังคงยืนมองเรียวอุคจากที่ไกลๆหากแต่คนตัวเล็กมองไม่เห็น…

โอกาสสำหรับการดูแล บางครั้งสำหรับใครบางคนก็เป็นไปไม่ได้ คุณหล่ะเคยทำผิดหรือเปล่า…ตอนนี้คุณยังมีโอกาสนั้นอยู่ไหม เค้าคนนั้นยังอยู่ข้างๆคุณหรือเปล่า? ถ้าเค้ายังอยู่…จะดีกว่าไหมถ้าเราได้บอกความรู้สึกก่อนที่จะไม่มีโอกาส…